We zijn weer thuis!

We zijn weer in Nederland! Iedereen bedankt voor alle leuke reacties en mailtjes!

Bart en Julia

Chili

Chili! Wie had dat gedacht, Bart en ik in ieder geval niet! Bij de grens van Bolivia stond weer een super modern busje op ons te wachten met fijne stoelen. Je merkt echt meteen het verschil. Daarna zijn we naar de grens van Chili gereden, 40 minuutjes ongeveer. Uitgestapt om onze tassen te laten doorzoeken... natuurlijk hebben we geen drugs en wapens bij ons.
San Pedro de Atacama is wederom een klein stoffig dorpje wat in the middle of de woestijn ligt. Maar wel warm.Bart en ik hebben hier voornamelijk gerelaxed. Weer super lekker eten. Voor de mensen die denken dat wij verhongeren, nou vergeet het maar. Wij gaan een beetje te vaak en te veel uiteten en dankzij Barts moeder zijn we nogal kritisch met eten. Maar ik moet zeggen dat we allebei ook wel weer naar de Hollandse pot verlangen. Alleen geen rijst en bonen, na Centraal amerika zijn we daar allergisch voor geworden.

In San Pedro zijn we naar een zoutmeer geweest waar je kon drijven. Ik ben er welgeteld 9 seconde in geweest, heb heel even gedreven en ben er daarna weer uitgerend. Het was echt koud! Daarna nog naar 2 gaten in de grond geweest, waarschijnlijk erin geslagen door meteoren, maar dat weten ze niet helemaal zeker. En toen de zon onder ging, gingen we naar een meer waar je mooi uitzicht had op een vulkaan.En na het drinken van fles Pisco sour, was het nog veel mooier. En de sterrenhemel.. Frankrijk in de nacht is er niets bij!

Ons plan nu is om naar boven te reizen. Misschien gaan we nog een strandplaatsje aan doen in Chili (Chili is trouwens wel echt duur) dus misschien ook niet. Chili is wel echt super leuk, misschien voor een volgende vakantie? Daarna gaan we naar Arequipa in Peru, waar je de Caulker Canyon hebt en veel vogels vliegen, de stad zelf natuurlijk en daarna nog naar Nazca naar de woestijn. En vanuit daar naar Lima en dan naar huis vliegen! Zal wel vreemd zijn. Bart hoopt nogtussendoor een berg te beklimmen, hijheeft er echt een nieuwe hobby bij. Hoe hoger hoe beter en hij is er ook behoorlijk goed in. Dus wie weet!
Hoe gaat het trouwens daar in Nederland? Zijn jullie de hittegolf al zat? Nade kou in Bolivia kan ik alleen maar zeggen dat warmte me heerlijk lijkt. Dus nog even 10 dagen volhouden daar! En voor de geintereseerden, er staan we wat foto´s op, een paar nog van de Galapagos, Peru en Bolivia. Tot snel!

Bolivia

Even Bolivia in het kort! Het is echt een leuk land met zoveel leuke dingen om te doen! We hebben nu nog maar 10 dagen om te reizen, dus ik probeer het maar kort te houden, want voordat jullie het weten zijn we toch weer terug!

Begonnen in Copacabana bij Lake Titicaca, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Geen krappe bikini´s en hoge temperaturen, maar een beetje kou en vrouwtjes met bolhoedjes en lange rokken. Daar een dagje gebleven en naar Isla del Sol gegaan. Eilandje met mooi uitzicht.
Na Copacabana bus richting La Paz genomen. La Paz lijkt in eerste instantie heel erg groot, maar het centrum valtwel mee. Leuke straatjes, hele grote markten, zo groot heb ik ze nog nooit gezien.Alles heeft zijn eigen afdeling, je kunt er zelfs lange bruine staarten kopen van echt haar. Ook heb je er de heksenmarkt, waar jeeen dode foetusvan een Lamakunt kopen (begraaf je onder je nieuw gebouwde huis voor goed geluk!). En allerleiandere frutsels om een beter leven te krijgen.

We zijn ongeveer een week in La Paz gebleven. Bart en ik hebben allebei andere dingen gedaan.Bart heeft deHuayna Potosi beklommen (6088 meter). In 3 dagen tijd met ijsklimmen en een bijltje erbij helemaal naar de top. Hij had alleen de eerste dag al zijn broek verkeerd om aan en had de bijnaam´senor no pipi´gekregen. Blijft leuk om te gebruiken! Ik was naar de hoogste skipiste ter wereld gegaan op 5300 meter. Tot een jaar of 5 geleden was het volgens mij nog mogelijk om te skieen, maar door de opwarming van de aarde kon dat helaas niet meer. Maar super mooi uitzicht, grote kuddes met lama´s.. helaas geen camera bij me, die had Bart. Maar zo mooi! Er zijn mensen die de hoogte slecht aankunnen. Zo was er een vrouw die gelijk aan de zuurstoftank moest, ik had alleen last van spaghetti benen en Bart.. die is geboren voor de hoogte, die heeft nergens last van! In La Paz heeft Bart nog de death road bereden met de fiets. De meest gevaarlijke weg ter wereld waar om te zoveel tijd mensen naar beneden rijden. Zo was er nog een Engelse jongen in mei die te hard door een bocht ging en zo het ravijn in fietste. Ik zag het niet zo zitten met mijn hoogtevrees. Dus ik ben naar het worstelen gegaan. Cholita worstelen met vrouwen en mannen tegelijk, was wel grappig om te zien. Beetje ala hulk Hogan stijl.

Na een week in la Paz te zijn geweest en te veel te hebben gewinkeld, zijn we naar de pampas gegaan. De lage vlaktes zijn dat. Of vliegen of met de bus (bus is een hobbelige 18 uur langs het ravrijn). Wij kozen voor de bus natuurlijk, lekker goedkoop! Wat een hel. Maar goed, we kwamen aan in Rurrenabaque en daar was het weer zomer! We hebben namelijk de hele tijd wat kouder weer hier, handschoenen en muts op. Maar bij de pampas dus niet! Dat ligt een stuk lager. We zouden een driedaagse tour doen.Met een bootje de rivier af en we sliepen in een junglelodge. Beetje primitief, maar erg gezellig. Nog met4 fransen en een stelletje Ieren. We hebben met kaplaarzenaan naar Anaconda´s gezocht. Na een lange zoektocht kwamenwe er eindelijk een tegen. Daarna nog piranha´s gevist en opgegeten. En echt overal alligators en kaaimannen, ik denk dat we ze elke 20 seconde langs de rivier wel zagen. Wil je wildlife zien, dan moet je daar heen gaan.Ook nog gekke vogels en capibara´s gezien (eigenlijk gewoon grote ratten). Na de 3 dagen pampas, maar weer de comfortabele bus teruggenomen, en 18 uur rechtop gezeten. Beetje slaaptekort.

Daarna wer terug naar ons fijne hostel in la Paz gegaan. Hoe toevallig.. maar daar kwamen we onze Ierse vrienden weertegen, we sliepen in dezelfde dorm als hen.Ik voelde me niet goed, had de laatste dage slecht geslapen, duizelig enovergeven (had zo´n gevoel dat dat door de malaria pillen kwam die ik precies in die week slikte). Dus vroegnaar bed. Ciaren de Ier had me zijncomputer gegeven dus ik kon voor het eerst in bijna een half jaar gewoon een film in bed kijken! Je wil gewoonniet weten hoe erg je dat mist, ik waardeer dat nu zo erg.Luxe.. ik kijk er toch wel naar uit! Na 2 dagen met de Ieren rond te hebben gehangen, zijn we naar beneden afgereisd, naar de stad Potosi.

Potosi, stad van de mijnen. Was vroeger ontzettend rijk. Omdat ik nog niet helemaal lekker was, heeft Bart alleen een mijnentour gedaan. Dat was behoorlijk indrukwekkend.Veel mannen in potosi werken in de mijnen, 6 dagen in de week, soms wel 12 uur per dag. Ookhun kinderen van 13 jaar. Ze kouwen op cocabladeren om het vol te houden, dat geeft ze meer energie.Dat is trouwens best smerig, die cocabladeren. Wel drinken we veel coca thee, das erg lekker. Maar de mijnen dus, Bart moest door kleine gangetjes kruipenwaar de mijnerwerkers aan het werk waren. Een hoop gifitge stoffen zijn er. De mijnwerkershebben een lage levensverwachting door het zware werk.Wel verdienen ze de helft meerdan anderen die bijvoorbeeld in een restaurant werken. Naderhand werd er nog dinamiet afgestoken.

Na Potosi, bus genomen naar Uyuni. Vanuit daar zouden wenaar de zoutvlaktesgaan. Een van mijn hoogtepunten! We gingen met een rode jeep op pad, samenmet nog twee Nederlanders en twee wat oudere Spanjaarden. We zouden 3 dagen gaan rondrijden. En wat zie je, zout zout en zout! Een grote uitgestrektewitte vlakte. Echt heel erg mooi. Bekijk de foto´s maar. Daarna nog in een wat meer woestijn omgeving rondgereden. We sliepen in een zouthotel,Bart en ik waren de bofferds met en eigen kamer!En de tweede nacht was het echt afzien.We sliepen met6 man op een kamer, zonder verwarming. Buiten was het denk ik zo´n -15 met veel wind. Ik kan me niet heugen dat ik het zo koud heb gehad. We moesten om 4 uur opstaan. Dubbele broek, 3 truien aan. In de jeep.. ook geen verwarming, die was kapot! We hadden trouwens een chauffeur bij ons en een vrouw die voor ons kookte. De chaueffeur hadvaak niet echt een idee waar we waren, want ik hij moest telkensde weg aan de vrouw vragen!Ook onderweg nog een lekke band, gelukkig nog een reserve wiel. En gelukkig geen tweede lekke band, want aders hadden we echt een problem. Want je komt amper iemand tegen op de weg. Maar de zoutvlaktes zijn echt een aarader, een van de mooste dingen diewe op onze reis hebben gezien! Roze Flamingo´s,lama´s, gekleurde meren, geizers.. en kou helaas! Maar absoluut de moeite waard. Daarnaop de 3e dag naar San Pedro de Atacama in Chili. Waar ze weer schone wc´s, mannen met moderne kapselsen snel internet hebben! Want Bolivia is in dat opzicht wel een beetje een viezig hol. Maar wel met leuke mensen!

Peru # 1

En toen waren we in Peru! Het begon leuk in het strandplaatsje Mancora helemaal in het noorden. We sliepen bij een soort surfhostel met allemaal hangmatten en de hele reutemeteut. Maar omdat we dit al veel hadden gezien, hebben we Mancora alleen als tussenstop gebruikt om naar de bergen te gaan in Huaraz. Dat ligt ongeveer in het midden van Peru. Dus wij met goede moed de nachtbus in. We zouden nog een tussenstop in het plaatsje Chimbote maken en daarna met een andere bus de bergen in. En in de nacht sloeg het noodlot toe! Voordat we op reis gingen zei ik al, ik ga er gewoon vanuit dat we sowieso beroofd worden, dan valt het altijd mee. En ja hoor, toen we 's ochtends de andere bus wilden pakken bleken een aantal spullen weg te zijn, toen wij even sliepen in de bus. Agrhh.. paspoorten weg! Heel de bus met zo'n 70 man ging zich er ook mee bemoeien. Heel fijn dat wij de enige toeristen waren en niemand Spaans sprak. En of het mee viel.. nee haha! We werden daarna naar het politiebureau gebracht door de bus waar we zo'n 2 uur zijn gebleven. Alle mensen in de bus moesten ook wachten. Daar hebben we met handen- en voetenwerk een proces verbaal op laten maken. De spullen van een aantal mensen zijn nog doorzocht, althans dat zei de politie gedaan te hebben, maar de politie is in deze landen ook zo corrupt als wat. Ik heb altijd 2 kopieen van mijn foto's op geheugenkaartjes, maar doordat we zoveel foto's van de Galapagos hadden gemaakt, moest ik er een aantal wissen. Helaas hebben ze dat ander kaartje met volledige foto's meegepikt. Mijn camera niet godzijdank! En nu missen we de foto's van Honduras en een aantal van Nicaragua. Dat was wel het meeste waarvan we baalden. Maar ja, het overkomt bijna iedereen. Dat troostte ons wel een beetje. We hebben al zo vaak gehoord van mensen die met een mes zijn beroofd, of dat hun tassen zijn open gesneden, of dat er plots iemand achter je valt in de bus en een andere handlanger neemt dan je tas mee omdat je afgeleidt bent. En zelfs de politie doet er aan mee. We hadden een paar Ieren ontmoet en een daarvan heeft MS en hij had medicijnen in zijn tas ter waarde van 3 duizend dollar. Ook gejat. Door veel ophef bij de politie, kreeg hij toch opeens zijn tas weer terug. Eigenlijk moest hij nog 100 dollar betalen aan de dieven om hem terug te krijgen. Maar dat wilde hij niet en toch kreeg hij opeens van de politie zijn tas terug. Knap he.. en corrupt he?
Als we thuis zijn gaan we maar het politierapport ontcijferen en heeft Bart weer een leuk klusje met de verzekering! Het enige fijne wat de politie nog heeft gedaan was ons een lift geven naar het busstation. Totzover deze beroving.. Welkom in Peru, na een ongeschonden 4 en een halve maand reizen!

Na de beroving waren we gelijk naar Huaraz afgereisd. In een klein busje op een verschrikkelijke stoffige en oude weg. Het was wel de aller mooiste route ooit die we hebben afgelegd per bus. We reden door een berglandschap, heel droog en stoffig, maar het uitzicht was fenomenaal! We reden door een canyon, genaamd canyon del Pato, op kleine stukjes weg met een afgrond waar je u tegen zegt. Ik heb af en toe ook in Bart's been lopen knijpen, want een verkeerde beweging en je ligt in het ravijn! De wieldopschroeven moesten ook tussentijds aangedraaid worden want die trilden los van alle hobbels.

Huaraz is een mooi plaatsje wat tussen de bergen ligt. Als we op het dak van het hostel stonden kon je de sneeuwtoppen om je heen zien. 's Avonds werd het een stuk kouder. We hadden hadden een kip besteld om te eten, maar door al dat gedoe met onze spullen waren we zo moe dat we amper wat konden eten. Volgende dag alles geregeld en gedaan met geld, want mijn pinpas was ook gestolen. We wilden eigenlijk ook een paar dagen in Huaraz blijven om even lekker uit te rusten na al die busreizen. Maar we moesten eerst weer naar Lima voor het aanvragen van een noodpaspoort bij de ambassade. Op zich geen probleem, maar er stonden weer eens Peruaanse feestadagen op ons te wachten waardoor we genoodzaakt waren om sneller naar Lima te gaan, omdat iedereen met de bus weg wil en kaartjes heel duur worden. We hebben 2 dagen in Huaraz gezeten, waarvan we op een dag een korte dagtocht naar Laguna 69 hebben gemaakt. We begonnen op 4000 meter en moesten van 600 meter om hoog, maar die waren echt super zwaar! Elk stap op die hoogte lijken er wel 10. Bart en ik dachten na 3 uur dat we er bijna waren, maar helaas moesten we nog een stuk. Ik liep er bij als een zombie er werd duizelig van de hoogte, dus ben net voor het eindpunt gestopt. Had geen zin meer om me af te beulen. Gelukkig was ik niet de enige die het niet aan kon. Maar absoluut erg mooi daar.

Na Huaraz, naar Lima. Eigenlijk kun je niet kwaads, maar ook niet goeds over de stad zeggen. Er is weinig te beleven, behalve lekker eten en uitgaan. We zijn daar tweedagen gebleven in de rijkste buurt van Lima, waar de ambassade was. het had ook net zo goedRotterdam kunnen zijn.Gelukkig werden we snel geholpen door supervriendelijke mensen en was het zo geregeld. In Nicaragua hadden we Miguel ontmoet, een Peruaan die in Lima woont. We hadden hem opgebeld en met hem en zijn vriendin afgesproken. Echt zulke lieve mensen! Hun bedoeling was omons de Peruaanse keuken te laten zien. Pisco sour gedronken, het Peruaanse drankje en Peruaans eten met als hoogtepunt ceviche.. dat is rauwe vis met rode ui, limoen en nog wat spul.. echt zo verschrikkelijk lekker! En nog een hoop ander eten. Alles op hun kosten, wat wij absuluut niet toestonden.. maar we kwamen er niet onder uit.Dat is de Peruaanse gastvrijheid. Als we vanuit Lima terug vliegen zullen we ze waarschijnlijk weer ontmoeten, want dan wilden ze met ons gaan dansen. Hopelijk kunnen we dan wat terug doen!
Van Lima naar Cuzco. Cuzco de beroemde plaats voor de Machu Picchu. De route zou ongeveer 20 uur duren. Ik ben niet zo'n goede slaper in bussen en 's nachts was ik wakker en stonden we voor een lange tijd stil. Ik dacht misschien moet de buschauffeur even rusten ofzo. Maar na een lange tijd begon het licht te worden.. en we stonden nog steeds stil. En toen zag ik dat alle bussen voor en achter ons ook stil stonden. Bleek dat een klein dorpje, een gat in the middle of nowhere, hun waterbelasting niet wilden betalen, nadat het verhoogd was. Dus hadden ze een boom op de weg gegooid en grote stenen zodat al het vervoer niet door het dorp kon. Zo lietenze hun disgenoegen blijken.En bedankt! Naeen nacht en volledige dag daarte hebben stil gestaan, eten te hebben gekocht van de straatverkopers die een fantastische dag hadden, konden we eindelijk rond 6 uur 's avonds vertrekken!Voodat we de plek van de boomstam hadden bereikt werd ons in de bus nog vriendelijk verzocht om uit te kijken voor rondvliegende voorwerpen.Gelukkig bleek dat mee te vallen! Verder liepen er nog wat wilde stieren rond en werden de bussen beklad met rode verf. En na 40 uur... waren we dan eindelijk in Cuzco!Dit schijnt wel vaker dagelijks kost te zijn in Peru.

In Cuzco hadden we een hotelletje gevonden. Goed georganiseerd en gelijk een tour naar de Machu Picchu geboekt. Omdat het hoogseizoen was, waren de treinkaartjes 180 dollar! Beetje te duur, dus we kozen voor een goedkopere optie om er met een busje heen te gaan, een volledige dag Machu Picchu en weer een dag terug met het busje. De Machu Picchu was daadwerkelijk prachtig. Tussen de hoge bergen en het was ook zo groot! Bart was om 4 uur opgestaan om naar de Wayna Pichhu te gaan, een berg vanwaar je het complex goed kunt bekijken. Er mogen maar 400 honderd mensen per dag op, dus hij haasten, hij was nummer 4 bovenaan de top! Onze georganiseerde tour naar de Machu Picchu was daadwerkelijk een ramp. Alles was zo bagger georganiseerd, 's ochtend kregen we geen entree tickets, moesten uiteindelijk nog zelf bijbetalen voor een buskaartje, we hadden maar 1 nacht in plaats van 2 nachten in een hotel en moesten dat zelf oplossen, middag eten was om 6 uur, avond eten om 8 uur, zelfde kaart zelfde restaurant. We moesten ook nog een klein stukje met de trein. Was de trein kapot. Gidsen waren vaak onvindbaar. Ga zo maar door! Alles wat fout kon gaan ging fout. Je betaald er een hoop geld voor, maar de kwaliteit is echt onder de maat. De Peruanen weten ook gewoon dat je er toch wel voor zult betalen omdat iedereen de Machu Picchu wil zien, maar ze leveren echt shit. Gelukkig hadden we wel een hele leuke dag op de Machu Picchu, incluis een heerlijke middagdut,en daar gaat het om!
70 procent van de inkomsten van de Machu Picchu gaat naar buitenlandse organisaties, de overige30 procent naar Peru zelf. Ik verbaas me daar eigenlijk niet over na onze tour.. Dat hebben ze ook wel een beetje aan zichzelf te danken. Volgende keer toch maar een inca trail. Voor de echte inca trail moet je nu minimaal al 6 maanden van te voren regelen. Je hebt ook alternatieve inca trails, dat hadden we beter kunnen doen!

DeMachu Picchu, stad van Inca`s,is inbegin 1900 ontdekt of herontdekt,dacht uit mn hoofd gezegd 1911. Door een Amerikaanse wereldreizigerHiram Bingham die opzoek was naar eenstad in de bergen. En dus niet door de Spanjaarden dit keer!Er is ook een theorie dat de stad al eerder gevonden was door een duitse goudzoeker in 1867. Bingham kwam een lokale boer tegen die hem, na het betalen van tweemaandsalarissen, vertelde dat er verder op een verlaten en verwoekerde stad lag.Alle spullen uit destad waren geplunderd en die zijn dus niet meer te zien in de Machu Picchu.Onze gids vertelde dat ze nu bij eenAmerikaans museum zijn en dat de Peruaanse regering ze in de komende jaren probeert terug te halen. Er zijn veel speculaties over het ontstaan en het doel van de stad. Niemand weet het zeker omdat er niets over is vastgelegd. Wel weetmen datrond 1440 tot 1540, dus maar honderd jaar, er mensen hebben gewoond.Waarschijnlijk koningen en andere belangrijkepersonen. De stad ligt hoog in de bergen, is moeilijk te bereiken en daarom een bijzonder plek, om bijvoorbeeldde goden te eren. De machu Picchu is in het echt net zo mooi als je hem ziet op plaatjes of op tv.Heel groen, terwijl dat groene gras er vroeger niet was, dat heeftmen er later geplaatst en komt uitAfrika..zegtmen.. er lopen veel lama`s rond en het heeft zo´n 3000 treden.Zo! weten jullie ook weer wat meer over de Machu Picchu! Gaat dat zien!

In Cuzco kwam ik ook nog een oud klasgenoot tegen het lijf van de Sph, met haar nog een dagje doorgebracht en `s avonds zouden we een stel Ierenontmoetendie we in Cuba hadden ontmoet. Cuzco was een soort plek voor reunies schijnbaar! Cuzco is op zich wel een mooie stad, maarook een ordinaire toeristenplek. Om de 30 seconde, is geen grap, moet je een massage hebben of je schoenen moeten worden gepoetst. Maar dat wilden we helemaal niet! En dan kijken ze je nog vies aan ook! Dus hebben we met de Ieren 2 dagen in de Irisch pub doorgebracht, wat erg leuk was!
We hadden nog in het hotel toen we naar de Machu Picchu waren geweest, onze backpack opgeslagen. En toen we weg wilden gaan en onze tassen gingen inspecteren.. waren een paar reserve dollars van Bart weg die helemaal onder in zijn tas zaten verborgen voor je weet maar nooit - mochten we weer op straat worden beroofd -,zijn surfshirt en volgens hem een paar onderbroeken. Stelletje ratten.Dus toen gingen wemaar weer bekvechten met het personeel, dat eerst heel betrouwbaar leek, maar dus `s nachts onze spullen heeft lopen inspecteren.Daar werden we echt zo moe van. We hebbenhet maar gelaten voor wat het was, de eerste bus richting Bolivia gepakt, omde slurpendegeldmachine achter ons te laten!

Voor ons was Peru niet echt een succes, al hebben we wel weer hele leuke mensen ontmoet, het land heeft ook echt zeker hele leuke plaatsen en dingenom te doen.We hebben ook zat mensen ontmoet die alleen maar goede ervaringen hebben. Maar voor ons viel het een beetje tegen. Maar we krijgen een nieuwe herkansing, want de laatste week van onze reis, komen we vanuit Chili naar bovengereisd en gaan we Nazca en Arequipa nog aan doen. En dat schijnt leuk te zijn! We slapen ´s nachts met onze tas in de armen en Bart heeft de paspoorten onder zijn kleren. Bij mij valt er nu toch bijna niets meer te jatten! We laten ons niet ontmoedigen!

Ecuador

Na Ipiales in Colombia zijn we de grens overgegaan naar het Ecuadoriaanse plaatsje Otavalo. Mensen zijn vaak nog bang om te reizen in Colombia, vooral in het onderste gedeelte in Colombia en ook de grensovergangen daar zouden niet veilig zijn. Nou, het viel allemaal reuze mee! Er bestaat echt nog een verkeerd beeld over, dat zien we ook bij reizigers die Colombia overslaan. Het is zo´n leuk land! We zijn er ongeveer 1 maand gebleven en daardoor hadden we korter de tijd voor Ecuador. Niet dat we dat echt erg vonden, we wisten ook nog nietprecies wat we er gingen doen.

Iemand had ons wel verteld dat in het plaatsje Otavalo een hele mooie markt is.Otavalo ligt 3 uur ten noorden van Quito en is beroemd omhet weven. Daar zijn naar horen zeggen de beste wevers ter wereld. De markt had ook hele mooi spullen te koop, lama-wollen spullen en mooie dekens enzo. Maar de markt viel ons verder een beetje tegen. Het was stilletjes en er liepen eigenlijk alleen toeristen rond. We hadden een of andere grote chaotische markt verwacht.. Maar ja.. we worden misschien een beetje te verwend! Je gaat alles met elkaar vergelijken als je al veel gezien hebt en dan kan het wel eens tegen vallen. Daarna in Otavalo nog een Condor park bezocht, een Nederlands initiatief. Stond boven op een berg, prachtige locatie. Het was er alleen een beetje doods, wij waren de enige die er rondliepen. Maar de grote roofvogels zagen er indrukwekkend uit.

Na Otavalo zijn we naar Quito gegaan. Voordat we er kwamen hadden mensen gezegd dat het een stinkhol zou zijn en gevaarlijk. Maar naar ons gevoel viel dat wel mee.We sliepen in het nieuwe centrum Mariscal en dat was behoorlijk modern met superleuke restaurantjes en barretjes. We hadden dat niet van de stad verwacht. Er hing ook gewoon een leuke sfeer. Voordat we op reis gingen wilden we graag naar de Galapagos eilanden. Maar het zou 1 zesde van ons hele budget kosten, dus dat is toch wel erg veel geld. We hadden het idee al uit ons hoofd gezet, maar naarmate we dichterbij Quito kwamen, kon Bart de verleiding niet weerstaan om op internet naar de last-minutes te kijken. En ja hoor, daar stond ie dan, naar ons te glunderen op het beeldscherm! Kwam misschien ook wel omdat het door een goed georganiseerd Nederlands bureautje werd geregeld. Dus wij daar ´s middags naar toe en het meisje dat ons hielp had dezelfde trip naar de Galapagos gemaakt en kon ons overtuigen hetzelfde te doen! We hadden even bedenktijd, maar we dachten we leven maar een keer.. en hebben onze bankrekening geplunderd! Daarna zouden we wel weer op water en brood gaan leven.. Dus de volgende dag onverwachts het vliegtuig naar de eilanden genomen, zo´n duizendkilometer vanaf het vaste land. We hadden eerlijk gezegd geen idee wat ons te wachten stond omdat we het een dag van te voren hadden geregeld, waar we heen zouden gaan en op welke boot? geen idee..

De boot was voor ons echt weer luxe! We zouden er 5 dagen op verblijven. We hadden een hele mooie cabine met badkamer. Ook een chefkok die heerlijk kon koken. We zaten met 11 man op de boot, 6 bemanning en een gids genaamd Alvaro. Toen we op het vliegveld kwamen was ik wel een beetje bang dat we met allemaal opa´s en oma´s op een boot zouden zitten. Je zag ze met hun wandelstokken en jungle-pakken op het vliegveld rondlopen. Beetje schrikbarend.. Maar die zaten op de uber deluxe jachten. Maar gelukkig hadden we eenhele leuke groep met veel jonge mensen en toevallighet meerendeel Nederlands. Dus eindelijk even geen gebrekkig Spaans of Engels hoeven te praten.
Galapagos eilanden zijn vrij prijzig omdat het een bijzondere reisbestemming is en je moet er naartoe vliegen, er zijn geen boten.Het is zo bijzonder omdat de dieren op de Galapagos geen menselijke vijanden hebben en daardoor ook geen angst kennen.Doordoor kun je heel dicht bij hen komen. Wij zijn met de boot verschillende eilanden afgegaan, bijna allemaal onbewoond. Elk eiland heeft zijn eigendieren en vegetatie.Soms was het regenachtig, dan weer heel zonnig, soms leek hetop eenwoestijn, dan was weer alles begroeid en groen.. hetkon er surrealistisch uitzien!We zijn op de eilanden Baltra, Santa Cruz (dat is wel bewoond), Florena, Espanola, Santa Fee en Saymour geweest.

En dan natuurlijk de dieren! We hebben mega grote schildpadden gezien,zeleken zo uit een dinosaurusfilm te komen. Heel veelzeeleeuwen, waar we ook mee gezwommen hebben. Dat was echt super! Vooral de eerste keer dat we gingen snorkelen zal ik niet meer vergeten. Opeenszie je ze onder water en ze zwemmen razendsnel. Ze zijn ook heel speels en blijven om je heen hangen. Het was ook erg leuk om ze op het strand te zien liggen met zijn allen, een grote luie bende.Ze doen een stapje enploffen dan weer neermet hun grote vetnekken! Elke groep heeft een mannetje die de baas is. De mannetjeskun je herkennen omdat ze erg groot zijn en ze hebben een soort inkeping in hun hoofd (250 kilo). Ik zag er eentje onder water zwemmen van dichtbij, maar het leek me niet helemaal verstandig om daar op dat moment te zijn omdat ze wel eens agressief kunnen zijn als ze hun kinders en vrouwen willenbeschermen. Dus toen ben ik maar snel weg gezwommen.

Alle mannetjes die het niet aankunnen omde baas van een groep te zijn of ze zijn te oud, zijn alleen of delen samen een plek. Die plek wordt ook wel de ´loser´plek of het bejaardentehuis genoemd! Daar hebben we ook nog een bezoekje gebracht. Verder heeftBart nog een pinguin voorbij zien zwemmen. Enwe hebben grote schildpadden onderwater gezien.En dan de beroemde blauwvoet vogel, deBoobie! Niet omdat iegrote boobies heeft maar omdat hij een beetje dommigis (als hij in verlegenheid wordt gebracht schudt ie met zijn kop of kijkt naar zijn voeten!) en boobie betekent ook dom. Vandaar.. Erg leuke vogels! En heel veel leguanen, zowel land- als zeeleguanen.Nooit geweten dat leguanen zwemmen.. jullie wel?Sommigen zagen er pre-historisch uit en groot. In allerlei kleuren en maten.
Ook nog roze flamingo´s en vogels (Fregatbirds) met een rode zak.Op hun keel dan wel te verstaan. Als ze een vrouwtje zien en er wild van worden, dan zetten ze die rode zak op om haar te lokken. Ze strijden dan tegen mannetjes die hetzelfde doen. Wij mochten dat spektakel ook aanschouwen! En het leuke was dat het vrouwtje geen van allen wilde en wegvloog! Verder hebben we nog roggen gezien en heel veel visjes. En sommigen ook nog een haai onderwater. Wij helaas niet.

´s Avonds als het donker is, gaan de dieren jagen. Bij de boot hadden we een groot licht dat op het water gericht stond. En dan zag je de zeeleeuwen achter de vis aangaan. Niet alleen achter zwemmende vis, maar ook achter vliegende vis! Die bouncen op het water en zijn vliegensvlug. Dat was voor een zeeleeuw wel een heel leuk speeltje. Alleen devis was telkenste snel, maar toenopeens... bonk! de vis vloog tegen de boot aan enkwamzo aan zijn einde en werd opgegeten door de zeeleeuw! We hebben de populatie naar beneden geholpen met onze aanwezigheid! En wat ook mooi om te zien was, dat waren de schimmen van de Galapagos haaien als het donker was, dan kon je ze net onder het wateroppervlak zien zwemmen.

We zijn ook nog bij Post Office Bay geweest. Ik dacht dat het een klein postkantoortje was. Want ze vroegen aan ons om kaarten voor thuis te schrijven en daar te posten. Maar er waren geen mensen te bekennen, alleen een stellage van hout met een brievenbus! Vroeger was het zo dat schippers daar hun post achter lieten en mensen die er dan later weer kwamen,namen het mee en bezorgden het persoonlijk. Deze traditie willen ze graag in ere houden. Wij moesten dus ook door die post spitten om te kijken of er kaarten bij zaten van dichtbij huis. Wel wat gezien, maar het meesten waren te ver weg! Alvaro de gids gaat volgend jaar naar Rotterdam in de zomer omdat zijn broer daar woont, dus een goede reden om onze kaarten te bezorgen!

5 dagenGalapgos was zeker het geld waard. Je voelde gewoon dat je op een speciale plek was.De dierenlopen niet van je weg, maar zijn nieuwsgierig en komen op je af en dat is toch wel heel bijzonder. Ook het landschap is prachtig!
De Galapagos zijn beroemd omdatDarwin daar zijn studie over de evolutie theorie heeft gedaan. Er komen nu ook nog steeds dieren voor, die alleen te vinden zijn op deGalapagos.

Na dat avontuur van deGalapagos zijn we met Isabel uit Nederlandnaar hetplaatsjePuerto Lopez gegaan. En daar wilden we heel graag nog iets zien watwe nog niet eerder gezien hadden... Walvissen! De Humpbackwhales. En gelukkig was het daar ook preciesde juiste tijd voor. In dat gebied in Ecuador komen ze om te paren.
Dus wij met een tripje in een boot de zee opgegaan. Eerstzagen we niet echt veel. Soms zag ik in de verte wel eens een vinnetje, maar verder niets. En toen ging de bootop volle snelheid naar een plek toe waar ze gesignaleerd werden. Normaal worden ze gespot in een groep van 2 a 3walvissen, maar wij zagen er wel8 bij elkaar! En ja, ik wil jullie niet jaloers maken.. maar ook weer zo verschrikkelijk mooi en bijzonder om te zien! Ze zijn echt immens groot. En je ziet alleen hunbovenkant alsze lucht komen halen, daar onder zit ook nog een groot stuk lijf. En we zaten er met onze neus bovenop! Bekijk binnekort de foto´s maar!

Ecuador was erg leuk, we hebben alleen eigenlijk vrij weinig van het land zelf gezien. De Cotopaxi berg of de Chimborazo vulkaan in en rondom Quito, die Bart graag wilde beklimmen, moet hij maar een andere keer gaan doen!

En voor degenen die het nog niet wisten.. we komen 1 september terug in plaats van 11 augustus. We hebben er nog 3 weken Bolivia aangeplakt!

Colombia

Colombia, het landvan cocaine en natuurlijk drugsbaronPablo Escobar. Maar hiernaast ook een land met sneeuwtoppen, een woestijn, kleine bergdorpjes, een grote moderne wereldstad, de kust, de binnenlanden waar de cowboys leven en bovenal aardige mensen.Het land heeft zo veel te bieden en daaromzijn wij er inderdaad een beetje verliefd op geworden! Ook zeker na het lezen van het boek overPablo Escobar´een zoektocht naar de manachter de mythe´, waardoor je voor jezelf een goed beeld kan vormen over hoe het levenvoorColombianen moet zijn geweest enhoe veel macht dezeEscobar had op het politieke systeem. Een aanrader, erg interessant! Wijhebben de Colombiaanse cultuur in ieder geval goed op kunnensnuiven!

Na de boottocht van Panama naar Colombia zijn we inCartagena aangekomen. En toen we in de taxi zaten zagen we al dat het een prachtige stad was. We verbleven metheel de groep van de boot ineen hostel in het oude centrum, waar vele mooie koloniale gebouwen staan. Het eerste wat we hebben gedaan wasdouchen en kleren wassen! Verder zijn we met elkaar door het oude centrum gaan lopen, biertjes gaan drinken in een hippe tent, die helaas weer een stukje duurder was dan in de vorige landen. De volgende dag zijn we naar een vulkaan gegaan. Maar niet zomaar een vulkaan.. (het was ook geen echte vulkaan, was slechts 30 meter hoog en zag er ook erg nep uit, gemaakt door de mensen zelf) maar een vulkaan metmodder! We zouden ons eerste modderbad gaan beleven! Het was echt een heel klein vulkaantje en een heel klein modderbad op de top (hij was naar horen zeggen wel zo´n 2 km diep..)Maar.. wat een belevenis! Het voelt alsof je in een dikke creme vast zit (ik konme ook erg goed inbeelden dat het een soort chocolademouse was). Je kon er ook niet in zwemmen, je zat gewoon vast. En dat gevoel is er een uit duizenden. Mocht je ooit de kans krijgen, dan zeker doen! We smeerden ons flink onder, met als gevolg afzakkende bikini´s en zwembroeken. Na het modderbad kregen we een douche in het gifgroene meer erachter en daarna nog een lekker etentje. Daar kwamen we aan de praat met een Nederlands en een Duits meisje, die we daarna nog veel vaker hebben gezien.

Na Cartagena zijn we naar het oosten vertrokken, naar Taganga. Een klein strandplaatsje. Vol met hippies die kunstjes doen, armbandjes verkopen en heel veel Israeli´s. Waarvan we bij de laatste groep hebben gemerkt dat het bijzondere mensen zijn. Ter informatie; Israeli´s moeten nadat ze van de middelbare school komen het leger in, voor 3 jaar (de mannen, vrouwen 2 jaar volgens mij). Daarna gaan ze reizen voordat ze gaan studeren. En het lijkt er dan een beetje op alsof ze geen afstand van elkaar kunnen doen, ze reizen in groepen en gaan vaak alleen maar naar de zelfde plekken waar speciale Israelische hostels zijn. Ze komen ook brutaal en macho over, alsof ze nog denken dat ze in het leger ziten. Wij vinden dat ze een beetje wereldvreemd zijn. Misschien kunnen we dat ze ook niet kwalijk nemen. Dus ja dat zijn Israeli´s. Maar uitzonderingen bevestigen de regel, we zijn ook leuke tegen gekomen!
We zijn naar Taganga gekomen samen met Nicole en de ZwitserseReto. We hadden een leuk plekje gevonden om te slapen, in de tuin van een pizzaria, wel in eenechte kamer met een bed. John, een Colombiaanse jongen met zijn broer, waren onze gastheren. Bart wilde graag de ´Lost City´ trek doen voor 5 dagen met Reto (naar een oude stad in de bergen), terwijl Nicole en ik een korte vakantie in Taganga hebben gehouden. En dat was ook wel weer eens fijn! Bart heeft het erg leuk op zijn trip gehad. Is ook nog naar een oude cocaine boerderij geweest, waar je kon zien hoe het met alle chemische middeltjeswerd gemaakt. Ik heb met Nicole eigenlijk alleen maar gegeten, gedronken, naarde zee en in en uit de douche gelopen, want het was zooo warm in Taganga! Oja en toch nog een dag actief gedaan in een national park, Tayrona, en dat was ook al weer zo mooi. Prachtige stranden met grote rotsen overal. Colombia bleef ons verbazen.

Na Taganga zijn we naar Medellin vertrokken, een grote miljoenen stad. We dachten er wel een hoge pet van op te hebben, maar helaas heeft de stad ons een beetje teleurgesteld. Na twee dagen zijn we dan ook me de bus naar Bogota vertrokken. Wat wel erg leuk in Medellin was, dat waren de grote bronzen beelden van de Colombiaanse kunstenaar Botero. Die stonden daar op een groot plein. Ik was daar een van de weinige blonde vrouwen, ik denk zelfs de enige. In Medellin zijn trouwens de vrouwen erg beroemd om hun schoonheid, net als in de plastische stad Cali waar plastic geen taboe is. Er waren een hoop opgepropte decolleteetjes te zien. Colombiaanse vrouwen met kort haar kom je nergens tegen (behalve ouderen) en ze dragen ook allemaal keurig hakjes. In dat opzicht zijn het ook allemaal vrouwelijk gekleed. Maar of ze echt een van de mooiste ter wereld zijn? Ik betwijfel het, maar Bart heeft wel wat schoons zien rond lopen zegt ie!Ook hebben we in Medellin het graf van Pablo Escobar bezocht, dat moesten we natuurlijk wel even doen naar het lezen van een boek over hem! Het was een famieliegraf, erg simpel en sober gehouden. We wilden er nog voor de gein een lijntje poedersuiker op leggen voor de foto, maar gezien de mensen en de kinderen die vlakbij liepen, leek dat toch niet echt gepast. Ook hadden ze daar noggratis kabelbanen die over de stad gaan. En omdat in juni de Colombianen elke maandag extra vrij zijn vanwege feestdagen, was het op de maandag datwij het deden erg druk. Colombianen trekken er graag op het uit als ze vrij zijn en nemen dan heel defamilie mee. Maar het was wel erg mooi om de huizen van boven af te zien. Overigens ook veel oudehuizen van de armen, de barrio´s van Medellin.

Na de twee dagen in Medellin zijnwe naar Bogotaafgereisd. Sommige reizigers zeiden tegen ons dat ze niets aan die stad vonden. Maar wij kregen vanaf het begin af aan al een goede indruk. We zaten in La Candelaria, het oude gedeelte van de stad. We hadden ook een super goed net en schoon hostel met een fijne keuken. Dus zelf ook eens weer wat klaar gemaakt na al dat uiteten gaan! In Bogota hebben we vooral de musea bezocht. En het fijne is dat de meeste musea gratis zijn, het is dus net alsof je even booschappen gaat doen en zo in en uit kunt lopen! We zijn naar het beroemde goud museum geweest, een van de grootste ter wereld. Daarna zijn we naar het Botero museum geweest (hij schildert alsof alles heel dik is, dikke vrouwen en mannen, een dikke Mona Lisa,of een dikke fruitschaal, erg grappig). Ook zijn we naar het politie museum geweest, waar we rond werden geleid door een militair. En daar hingenhun pronkstukken: alle overgebleven spullen van PabloEscobar, waar ze al die jaren achter aan hebben gezeten. Zo was er zijn pistol, horloge, opsporingsberichten, jas, motor, foto´sen nog meer. En als toetje kregen we nog detijdelijke expositie van niemand minder danAndy Warhol! We hebben eindelijkde echte Marilyn Monroe´s gezien! Was erg leuk. Na al die museahebben we ook nog gewoon een beetje rond gehangen op Plaza Bolivar en zijn we naar deMonseratte geweest, dat is een uitkijkpunt over de stad. Boven op de stad stond ook nog een kerkje. Het uitzicht was prachtig, op die 7,5 miljoen inwoners.
Ineen ander klein stadje, zo´n twee uur rijden van Bogota af, had je een zoutkatedraal ondergronds. Ze hadden het verlicht met verschillende kleuren licht, wat het een heel mooi effect gaf. Ook zeker een leuke lokatie om een feestjete geven bedachten Bart en ik. Na al dat culturele gedoe, hebben we ook nog een klein feestje gevierd met Nicole, die daar toevallig ook weer was en met het Duitse en Nederlandse meisje. Je hebt in het midden van Bogota de Zona Rosa, het uitgaansgebied. Het zou ook zo kunnen zijn dat het in een land in Europa of ergens anders zou zijn. Zo modern zag het eruit. Ook alleen mar merkwinkels daar.
Bogota is trouwens erg koud. Ik had vaak mijn winterjas aan. Het was denk ik in de avond zo´n 8 graden. Als we dan met jullie in Nederland spraken, was het daar super lekker weer. Maar ja wij hebben een paar maanden in de zon gezeten dus we mogen niet klagen!

Bart en ik hebben erg genoten van Bogota, het bruist er van het leven, er is veel te zien endoen, veel cultureels en er wordt veel georganiseerd. De dag dat wij weg gingen, begon ook het grootste gratis rock festival van Zuid-Amerika, rock al parque (met alleen zuid amerikaanse bands). Maar een beetje door tijdgebrek zijn we er van door gegaan. We wilden naar de koffie regione, de Zona Cafetera. En omdatde Colombianen dus weer de maandag vrijwaren, gingen ze er allemaal weer een weekendje tussenuit en konden wij amper een kaartjeop het mega grote busstation kopen. We wilden de nachtbus pakken maar ze zeiden telkens dat alles vol was. Heel toevallig kwamen we weer Nicoleonafgesproken tegen in de menigte. We hadden al voor de tweede keer afscheid genomen. En daarna besloten om weer samen gezellig verder tereizen!En na twee uur zoeken hadden we eindelijk ons felbegeerde buskaartje! Op naarManizales.

Manizales, beetje een duffige moderne stad. We zaten in een leuk hostel en hebben eindelijk weer een stampot met worst gegeten. Als we thuis zijn moeten we weer meer groeten gaan eten. In Manizales zijn we maar kort geweest. Bart heeft een dag tour gedaan door de besneeuwde bergen. Nicole en ik vroegen ons af hoe zwaar het zou zijn. Het meisje van het hostel die ook die tours regelde zei dat het heel zwaar was en dat er zelfs huilende meisjes vandaan kwamen (moeite met ademen, misselijk etc., de berg is boven de 5 duizend meter). Wij dachten dus maar weer even een dagje rust te nemen. Toen Bart terug kwam van zijn trip had hij het super gehad! En hij zei dat wij het ook makkelijk hadden gekund. Het was meer een `familie berg` waar ook kleine kinderen naar boven liepen. Stomme doos! Ik was echt best wel boos omdat ik zo graag op de sneeuw wilde staan. Lekkere informatie weer.. dus volgende keer niet meer naar anderen luisteren. ´s Avonds had Manizales de voetbalcup van Colombia gewonnen. Veel toeters en meelgooiers!

Na Manizales zijn we naar Salento gegaan. Een klein koffie dorpje in de bergen. Het was even moeilijk om te komen omdat de bus van Manizales ons langs de snelweg had afgezet. En daar stonden we dan met onze tassen wachtend op een busje dat ons mee wilde nemen. En dat duurde behoorlijk lang! Toen zijn we maar een stukje gaan lopen. Eindelijk een klein busje. We pasten er maar net in met onze bagage. Mij zag je al bijna niet meer zitten onder alle tassen en Bart gooide er eenper ongeluk een raampje uit met zijn backpack! In Salento hebben we op een soort boerderij geslapen bij een of andere Engelsman of Ier. De omgeving was echt heel mooi. Salento staat bekend om zijn beroemde waxpalmen die alleen in Colombia groeien. Ze zijn ongeveer 30 meter hoog. We hebben toen in dat park gelopen waar ze groeien. Het zag er wel bijzonder uit met de mist erbij. Na 2 uur lopen kwamen we bij een boerderij aan waar ze hummingbirds hadden. Hele kleine vogeltjes in verschillende kleuren. In Salento ook nog een paar terrasjes gepakt, eindelijk hadden ze die weer. Salento heeft nog een beetje dat cowboy gevoel in zich. Leuk om de mensen te zien met hun hoeden en poncho´s.

Na Salento de nachtbus naar San Augustin gepakt.´s Ochtends werd ik gezoend door Bart en Nicole want ik werd 23. In San Augustin hadden ze ook weer een soort bio boerderij waar we sliepen. Bart en ik sliepen in een grote hut met rieten dak, lekker primitief. ´s Ochtends bij het ontbijt had ik een harige koeientas van Bart gekregen. Ik had hem in Salento gezien maar wilde hem niet kopen. Dus dat was een leuke verassing! Na het ontbijt zijn we gelijk gaan paardrijden met nog 3 andere mensen. San Augustin staat bekend om zijn stenen beelden. Alleen de beelden stonden nog al ver uit elkaar dus de beste mogelijkheid om ze te zien was per paard. Ik had paarden al afgezworden na mijn trip in Nicaragua, maar er zat niets anders op. Het begin was wel eng omdat er hele steile stukken in zaten. En af en toe regende het een beetje waardoor de grond erg modderig werd. De paarden geleden soms ook een beetje uit. Maar het was wel echt heel mooi en zeker de moeite waard. We hebben zo´n 4 uur gereden door de bergen. Bart heeft nog een acrobatische truc uitgehaald toen zijn paard op een of andere manier gefixeerd was op een stilstaande motor. Bart had niet zo´n zin om daar op te knallen en is in volle vaart van het paard afgesprongen. Wat een held he! Hij zat wel lekker onder de modder.

Na San Augustin hebben we een tussendoor weggetje genomen waar alleen maar dagbussen rijden. Het was een onverharde weg waar de Farc vroeger wel eens gesignaleerd werd. Het duurde 6 uur en we zaten hutje mutje op elkaar. Was niet echt plezant. Halverwege stopten we ergens om te plassen. Ik raakte met een Duits meisje aan de praat die vertelde dat ze dezelfde weg 2 dagen geleden ook had afgelegd. En toen waren ze de Farc tegen gekomen! Ze moesten uitstappen en kregen alleen maar een 2 uur durende preek over wat de Farc inhield en wat ze deden. Daarna mochten ze weer verder. Wij zijn de Farc niet tegen gekomen. Alleen maar een hoop militairen en een paar tanks om de mensen schijnbaar te beschermen. De mensen zijn niet zozeer bang voor de Farc, maar wel als de gewone militairen de Farc tegenkomen en het op een vuurgevecht kan uitdraaien. De Farc was er in geen 5 jaar verschenen, maar nu zaten ze er dus weer! Maar wij zijn in ieder geval veilig aangekomen.

Na de hobbelige Farc weg kwamen we in de stad Popayan aan. Niet echt veel bijzonders. We hebben er alleen geslapen en een zoektocht gedaan naar een eettentje. Op een of andere manier was er bijna niets, of wij zagen het gewoonweg niet. De volgende dag afscheid van Nicole genomen. Zij ging richting Ecuador en wij wilden het plaatsje San Cipriano nog even zien. Dat lag weer in het noorden dus we moesten weer even naar boven reizen.

San Cipriano moet je maar net opvallen, want als je vanaf de snelweg er naar toe wilt, zie je amper de ingang van het dorpje. Het lag aan de kust en was een stuk warmer. Aan de kust van Colombia wonen de donkere mensen. Dat gebied is armer en primitiever. We vonden het ook een wereld van verschil met de rest van Colombia. San Cipriano is verbonden met het kleine plaatsje Cordoba. Om in Cordoba te komen moesten we een klein weggetje af. Dat deden we met een of andere local op zijn brommer. Daarna kwamen we bij spoorrails aan. Er rijden geen treinen van Cordoba naar San Cipriano, alleen hun eigen uitvinding. Ze hebben op een houten vlonder zelf van die wieltjes opgezet, en de vlonder wordt aangedreven door een brommer. Die stond er dan met zijn achterste wiel op. Slimme uitvinding! En het ging behoorlijk hard! Het was een mooie rit door de jungle. En dat was dus hun openbaar vervoer. Wij gingen ook met dat ´treintje´ naar San Cipriano. Onderweg kwamen we wel eens een tegenligger tegen en dan moest hij of wij eraf. San Cipriano was een klein dorpje waar de beschaving weer een beetje terugliep. We sliepen in cabanas, houten hutjes, en onze kamer was echt piepklein. Mijn tas moest zelfs op het bed staan. ´s Avonds was er nog muziek want het was zaterdagavond. Toen we in de ochtend vroeg weer opstonden, waren nog steeds dezelfde mensen aan het drinken en dezelfde harde muziek. Dus eigenlijk hadden we ook niet geslapen. San Cipriano is leuk om in een dag te bezoeken, maar slapen is eigenlijk een hel.. Dus de volgende ochtend brak bussen en taxi´s genomen naar de Ecuadoriaanse grens, tot ´s avonds laat. Bij de grens had je nog een plaatsje Ipiales waar ze een mooie kerk in een vallei hadden. Pelgrims gaan er vaak naar toe omdat de heilige Maria er ooit verschenen is. Wij hebben haar helaas niet gezien.. Op naar Ecuador!

Panama

We zijn begonnen in Boquette in Panama! Een idyllisch bergdorpje waar de temperaturen zo rond de 24 graden liggen.. heerlijk na al die warmte! In Boquette wonen heel veel oude mensen die er met pensioen gaan. Dat is zo gekomen omdat een Amerikaans tijdschrift het dorpje heeft uitgeroepen tot een van de beste plekken ter wereld om te rentenieren! Zo ook John Connery en Mel Gibson. Dus mocht je bij hun op de koffie willen en in je oude dag willen voor zien.. this is the place to be!

In Boquette hebben we de Paradise Gardens bezocht. Dat is een opvangcentrum voor dieren die bijvoorbeeld gevangen zaten, ziek zijn of niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Zo zaten er toekans, aapjes, katachtigen, een miereneter, papegaaien en nog een hoop andere dieren. Ze hadden er ook een hele mooie Chinese tuin omheen gebouwd. Onze favoriete dieren waren twee toekans die te tam waren geworden doordat mensen ze in huis hadden genomen. En soms zijn de mensen ze dan zat en worden ze op straat gezet. Ze probeerden de hele tijd aan je voeten te knagen en het schijnt dat als je roze nagellak op je teennagels hebt, dat ze daar helemaal wild van worden! Mijn blauwe nagellak viel minder goed in de smaak helaas!

In Boquette sliepen we bij een Duitser in zijn 'kuifje' hotel. Overal schilderingen van kuifje. Eerst zouden we ergens anders gaan slapen, maar die vent van dat hotel had ons eruit geschopt omdat ik bij de buren naar de prijs wilde kijken (je wil toch het goedkoopste adresje om te slapen). Dat vond hij niet zo leuk. Blij toe want achteraf hoorden we dat ze bedbeestjes hadden die je bijten. Het heeft vast zo moeten zijn! Bij dat Duitse hotelletje zaten twee zieke toekans. Eentje daarvan was er dood gegaan. De ander heel zijn nek was kaal en hij zag er ook ziekig uit. Toen ik in de tuin een boek zat te lezen en lekker op een appeltje aan het kauwen was, werd ik aangevlogen door dat zieke vogeltje die zo mijn appel mee nam. Iedere keer als ik wat zat te eten werd ik aangevlogen! In Boquette heeft Bart nog een dagje door de bergen gelopen met twee Ieren, met toch ook wel een beetje als doel om de beroemde Quetzal vogel tegen te komen (de nationale vogel, volgens mij ook van Costa Rica), maar helaas niets gezien. De vogels waren gevlogen. In de namiddag weer de hot springs bezocht (ik hoor jullie al denken, toch niet weer..) Het was dit keer weer in de middle of nowhere. Het water was zo warm dat we er helemaal gezapig van werden!

Na Boquette werd het tijd voor Bocas del Toro! Een eilandengroep aan de caribische kust. We zijn begonnen in Colon, het hoofdeiland. Daar sliepen we in een of ander hip backpackershostel. Maar eigenlijk zijn Bart en ik daar niet echt op gemaakt. De meeste mensen blijven daar heel lang hangen en het wordt dan zo´n dorp op zich. Ons kent ons en owee als je contact maakt. Dus de volgende ochtend (na toch een paar biertjes in de bar te hebben gedronken, want ja je moet toch wat), zijn we naar Bastimentos gegaan, een ander eiland. En dat was super! We kwamen met een bootje aan bij Tio Tom (weer een Duitser die zich oom Tom noemde). Hij runde daar samen met zijn vrouw de boel. Het was een hele mooie locatie, het huis stond op palen en er hingen weer van die overheerlijke hangmatten waar je maar geen genoeg van krijgt. Tom kon ook ontzettend goed koken. Hij was vroeger kok geweest. Naast ons sliep Lola uit Londen waar we mee zijn opgetrokken. Tom was een beetje verkikkerd op Lola geworden.. met een nachtelijke ruzie met zijn vrouw tot gevolg! Iedereen kon meegenieten. Daarna hebben wij zijn vrouw ook niet meer gesproken of gezien. Een kleine soapserie op Bastimentos. Bastimentos was erg leuk omdat je tussen de lokals zit. We hebben nog een feestje bij de buren bezocht, met alleen hiphop en reggeaton. Dat is het enige wat ze daar leuk vinden. Schudden met die billen. Ze hadden boven op de berg ook een fantastisch chocoladetentje met de lekkerste truffels. Bart heeft daar ook nog een dagje gesurfd, mooie golven en hij had het water zo goed als voor zichzelf! We hebben ook nog een tourtje met een bootje gedaan door alle eilanden waar we dolfijnen zagen en paars en zwart koraal.

Na Bocas zijn we naar Santa Catalina afgereisd, aan de pacifische kust. We vonden over het algemeen de pacifische kust mooier dan de caribische kust (afgezonderd van Belize). Het is wat rouwer en wat wilder. Weer een surfdorpje. Erg klein maar wel leuk. Daar kwamen we twee Rotterdammers tegen waar we mee op het strand hebben gehangen. Na daar kort geweest te zijn hebben we de bus naar Panama City gepakt. Eindelijk weer bewoonde wereld!

Panama City! Groot en een hele mooie skyline, dat is iets wat meteen opvalt. Het regenseizoen had trouwens al ingetreden en dat was ook wel te merken in Panama City. Omdat we overal al zo veel zon hebben gehad, stoorden we daar ons niet aan. Het klinkt misschien gek in jullie oren, maar na zoveel zon en warmte verlang je erg naar koudere lucht en is een regenbui heerlijk! Het enige jammere is dat een grote stad in de regen toch minder aantrekkelijk eruit ziet. Maar goed, Panama City dus. Taxi´s, verkeer en een hoop winkels. Ons hotel bevond zich in het midden van de stad, vlak bij de achterbuurten, waar we overigens geen last van hadden. Je hebt ook het toerische gedeelte Casco Viejo, maar daar betaal je zo de hoofdprijs voor een kamer. Bart en ik leren elkaar wel steeds beter kennen.. onze badkamer met wc, had enkel een klein muurtje zonder deur. Ook de mensen op straat konden als ze wilden meegenieten! Niet echt handig bedacht..

In Panama City hebben we uiteraard het Panama kanaal bezocht! Ik had zelf een heel breed en groot kanaal in mijn hoofd, maar als bezoeker kun je maar een klein stukje van het kanaal zien. Er kwamen een aantal keer grote cargoboten langs die door de sluizen gingen. En dan zie je de verschillende levels van het water stijgen en dalen. Dat was leuk om te zien. Na het kanaal hebben we de Causeway bezocht. Dat is een soort langgerekt schiereiland met een boulevard. Vanuit daar had je ook een prachtig uitzicht over de stad. Je ziet daar ook een aantal boten die moeten wachten om door het kanaal te gaan. Interessant om te weten is dat een groot cargoschip zo'n 250.000 dollar moet betalen (of nog meer) om door het kanaal te varen. Laat staan de immensgrote cruiseschepen. De goodkoopste bezoeker van het kanaal was een zwemmer die ongeveer 30 cent heeft betaald.
Omdat het best veel regende toen wij er waren hebben we ook maar gewoon gedaan wat we thuis ook doen! Bioscoop naar de Terminator en gewinkeld (eindelijk)!

Ons hoofddoel in Panama was om een boot te vinden die ons mee kon nemen naar Colombia. Je gaat dan mee met een particulier op zijn boot voor ongeveer 5 dagen en je komt dan uit in de plaats Cartagena in Colombia. En in de tussentijd bezoek je de eilanden van San Blas. Daar wonen de Kuna Yala's. Een stam die zijn eigen wetten naleeft en de vrouwen daarvan dragen nog hun originele klederdracht. In eerste instantie leek het even een zoektocht te zijn, want de eerste plek (je kunt bijna alleen maar boot regelen bij bepaalde hostels) wilde ons niet helpen omdat we niet bij hen sliepen. Dan niet! En de tweede poging was gelukkig gelijk raak. We konden ook al gelijk na 2 dagen vertrekken naar Colombia! En omdat we Panama City wel een beetje hadden gezien (2 dagen was voor ons lang zat) waren we blij dat we konden vertrekken! We zouden mee gaan met de Catamaran Fritz the Cat. En dat was ook ongeveer de enige informatie die we kregen!

Na een hobbelige rit door de modder in een jeep waren we aangekomen bij kleinde bootjes die ons mee zou nemen naar de Catamaran. We hadden al kennis gemaakt met het reisgezelschap, Nicole een Nederlands meisje, Reto een Zwitser, twee Engelsen, een Australier en een Israeli. En dan natuurlijk kapitein Fritz uit Oostenrijk. Een bijzonder man, beetje chaotisch, met een lach die ik nooit meer zal vergeten! En daar lag de catamaran, blinkend wit en groot! De eerste twee dagen zijn we door de San Blas gevaren. Het zijn in totaal zo'n 360 eilandjes, sommigen waren groot en anderen hadden maar 1 palmboom. Op de boot was het vooral genieten van de zon, zee en het lekkere eten! In de namiddag ging Fritz met degenen die meewilden, speervissen. In zijn speervis outfit dook hij het water in (hij had nogal een groot log lijf, het was een echte levensgenieter) en dan zwommen we naar het reef. En dat was ook zo mooi! Een grote muur onderwater die naar beneden liep met allerlei mooi tropische visjes. We zagen daar ook nog een gestippelde rog voorbij zwemmen. En dan was het kijken wat hij had gevangen! Want dat zouden we dan 's avonds gaan eten. Het was kreeft, krab en vis. En niet te vergeten leguaan! Die hadden de lokale vissermannen gevangen (althans hun honden). En Fritz die maakte dan alles klaar voor ons. Het was een groot culinair avontuur! De leguanen kwamen aanboord zoals ze er normaal uitzien, dus ik dacht dat is dan wel een beetje raar om te eten.. maar het was best lekker! Het smaakte naar draadjesvlees, heel zacht, alleen met veel kleine botjes. Het heeft alleen voor de meesten van ons niet lang geduurd voordat de leguaan weer naar boven zou komen borrelen.. want we gingen op openzee. En dat betekent hoge golven en zeeziek zijn! Ik hing na 15 minuten al overboord, Bart had gelukkig nergens last van. Die nacht heeft iedereen buiten geslapen (bijna alle nachten trouwens). Want binnen wordt je zo ziek, alle muren komen op je af. We probeerden ook in recordtempo binnen naar de wc te gaan en dan weer gelijk naar buiten. We moesten om het uur de wacht houden 's nachts om te kijken of alles goed ging en er niets spontaans op de radar te zien zou zijn. Na wat antizeekziektepillen ging het beter. De volgende ochtend was er ergens een storm op het water, waar wij het staartje van hadden. Golven werden nog hoger en dat was best wel spannend.. Nicole en ik waren blij dat we meisjes waren en dat de mannen al het werk deden! Door de hoge golven waren onze kamers onder water gelopen, we hadden de ramen ook niet goed afgesloten. Beetje dom zoals Maxima zou zeggen. Daardoor waren Bart z'n spullen nat geworden, de mijne kon ik nog aardig redden. De nacht daarop kwamen we in de haven van Cartagena aan. Een grote stad met zo'n 1 miljoen inwoners. Het waren 5 leuke dagen, maar we waren blij dat we weer op het vaste land waren en een schone douche konden nemen!

Costa Rica

Vanuit Nicaragua zijn we naar Costa Rica gegaan. We hadden de planning om er 3 weken te blijven.. maar uiteindelijk is het er maar eentje geworden! We wisten eigenlijk niet echt waar we naartoe wilden gaan (we zaten op de helft van onze reis, misschien even een breekpuntje?!). Alle leuke plaatsen in Costa Rica liggen ook best wel verspreid en de wegen liggen niet echt handig ingedeeld. Meestal moesten we ook wel 8 uur van de ene plaats naar de andere plaats bussen, met overstappen. Dit alleswas voor ons een beetje een nadeel. En als je ook op de kaart kijkt, kun jevanaf Nicaragua links of rechtsom gaan om richting Panama te reizen en niet door het midden.Al het vervoer gaat via San Jose. En dat was dus niet echt handig. Maar goed, we zijn ergens begonnen!
De natuur isin Costa Ricaprachtig en je ziet natuurlijk veel wildlife. Costa Rica is in vergelijking met andere landen wel heel erg toeristisch en een beetje Amerikaans. Alle paden die wij hebben gelopen in de jungle of bossen,die zijn al voor je uitgezet. Alles is op je slippers te doen (althans de dingen die wij deden), en dat hadden wij dus nog niet echt in de andere landen, daarvoelde het allemaal wat avontuurlijker aan. Misschien dat we daarom maar zo kort in Costa Rica zijn gebleven.Of misschien hadden we er te veel van verwacht..?

We zijn begonnen in La Fortuna. Dat plaatsje ligt een beetje in het midden in de bergen. De weg er naar toe was erg mooi. Na ongeveer 5 bussen te hebben genomen richting La Fortuna en een aantal keer een stop voor paspoort controle (of er geen illegale Nicaraguanen in het land zijn?), kwamen we er achter dat er ook een directe bus naar La Fortuna ging! Erg handig van ons. Maar de weg er naar toe was prachtig. Het leek wel Oostenrijk wel met alle bergen en mooie meren. We kwamen na een lange dag aan in het dorpje. La Fortuna is niet echt groot. Het ligt aan de voet van vulkaan Arenal. We hadden een klein hotelletje gevonden waar je vanaf het balkon de vulkaan kon zien. En naast onze kamer stond een grote boom, vol met leguanen. Die beesten zijn echt erorm! En vooral in de ochtend hadden ze honger en kwamen ze van hun plek af om te gaan eten.

In La Fortuna kwamen we hoofdzakelijk voor de vulkaan. Hij staat in de top tien van meest actieve vulkanen ter wereld. Het enige jammere is dat hij meestal gehuld is in wolken en je dus vrij weinig ziet. (Kijk maar hoe hij er uit ziet als hij wel actief is. In 1968 was de eerste eruptie en heeft een heel gebied weggevaagd). Maar we wilden toch een poging wagen. We hadden een gids gehuurd waarmee we eerst in het park gingen lopen rondom de vulkaan (achteraf onnodig omdat alle paden al netjes voor je uitgezet waren..). Toen we in het park liepen zagen we opeens een wilde kat. Onze gids zei dat het een jonge jaguar was, maar achteraf hoorden we dat het een margay was (geen idee wat de Nederlandse naam is). Fijne gids met zijn dierenkennis..! Maar dat was wel erg leuk om te zien, hij was erg speels. Na het park een tijdje gewacht bij de vulkaan totodat het donker werd en we lava zouden zien. Maar helaas waren er overal wolken en konden we niets zien. We waren niet echt getreurd omdat we al lava in Guatemala hadden gezien. Daarna zou onze gids ons meenemen naar hot springs. Toen we met de auto waren gestopt stond er een heel mooi complex voor ons met allerlei baden. Ik werd al helemaal blij! Even lekker niks doen en een beetje badderen! Maar hij zei dat we ons op de parkeerplaats moesten omkleden en al onze spullen in de auto achter moesten laten.. huh? We gingen in plaats van naar die hot springs naar ´gratis´ hotspings ergens langs de weg. We moesten op onze blote voeten in het donker onder de snelweg doorlopen. En daar was dus een soort rivier. Het leek in eerste instantie meer op het riool. Het water stroomde heel hard onder de weg langs. Zittend op het water als een glijbaan en een holte onder het water waar nog lucht was diende als sauna! Het was wel grappig, maar het voelde toch wel een beetje als oplichterij zo´n gratis warmwaterbad terwijl je toch voor zo´n tour hebt betaald. Maar ja, je bent niet voor niets toerist.

Na La fortuna zijn we naar Quepos afgereisd. In Quepos is het park Manuel Antonio.Het park staat bekend om zijn mooie stranden. Alleenis het helaas ook het meest toeristische park. Een hoopAmerikaans-badpak-slipper-publiek.De stranden waren wel echt super! Veel palmbomen met wilde planten erom heen.

Na Quepos onze laatste bestemming in Costa Rica, Corcovado. Dat ligt helemaal onderaan bij de pacifische kust. Corcovado is ook een national park. Minder bezocht omdat het helemaal onderaan in Costa Rica ligt en dus ook wat moeilijker te bereiken. We sliepen daar in het plaatsje Puerto Jiminez. Volgens mij had het maar 1700 inwoners. We werden bij de bus opgewacht door een oude Canadese veteraan die daar zijn eigen hotelletje had. Het was echt een prachtig dorpje waar je goed het dagelijks leven van de Tico´s (zo noemen mensen in Costa Rica zichzelf) kon zien, zoals de zondaagse voetbalwedstrijd en de lokale disco waar zelfs een oud gediende van de Rotterdamse Baja beachclub rondhing. Er hing wel een apart sfeertje, er werd veel gedronken en als er onenigheid was dan vlogen de meisjes elkaar aan en vlogen ook de hakjes en slippers door de lucht! De meeste meisjes waren prostituees.. misschien dat het daar ook door kwam. Wie zou wie krijgen? Wel een beetje triest maar ook een spectakel om te zien.

We hebben daar een dagje Corcovado opgezocht. We hebben daar familie van de wasbeer gezien, aapjes en twee slangen. Ik kreeg een slang in het zicht (ze waren niet zo heel groot) toen ik er bijna op eentje stond en Bart zag er daarna nog een. Eindelijk slangetjes gezien!
De volgende dag hebben we nog een beetje rondgehangen in Puerto Jiminez. Ze hadden er een vijver die vol zat met krokodillen. Ze worden af en toe gevoerd door de mensen daar en toen wij voor hun neus stonden kwamen ze ook naar de kant gezwommen! En ze waren behoorlijk groot! Geen hekjes of iets in die trant. Ik heb me een beetje verscholen achter een boom, want ja, het blijven toch krokodillen die hard kunnen rennen! Bart wilde nog steentjes gooien om te kijken wat ze dan zouden doen. Maar gelukkig bleven ze ons in stilte aankijken. Ook de bomen zaten daar vol papegaaien. Costa Rica is in dat opzicht wel echt een openbare dierentuin. Overal waar je kijkt zie je wel wat.

Je hebt in Costa Rica ook nog een mooi stukje strand; Pavones, waar een Nederlanse enclave zit.. die plekmoet op en top surfen zijn met hele mooie stranden. Wij zijn er niet geweest en hebben er achteraf een beetje spijt van. Maar ja, soms wil je misschien te veel! En het is denk ik ook goed om spijt te hebben want anders hoef je niet meer naar een land terug te keren als je alles al hebt gezien. Het voordeel was wel dat we daardoor meer tijd te besteden hadden in Panama, een land waar we toch ook wel heel erg nieuwsgierig naar waren! We zijn de volgende ochtend samen met nog twee Ieren (die we toevallig al eerder in Guatemala hadden ontmoet) naar de grens afgereisd.
Costa Rica was zeker mooi wat dieren betreft, maar wel al een beetje een voorgekneed land met Amerikanen en de gebaande paden. Maar voor de liefhebber is er vast nog veel meer te ontdekken wat wij niet hebben gezien! (zoals Tortuguero aan de Caribische kant waar schildpadden hun eieren nestelen.) We wilden ook heel graag walvissen zien, die zijn er heel het jaar door, behalve in mei toen wij er waren! Hopelijk hebben we in Colombia of Peru meer kans!