En toen waren we in Peru! Het begon leuk in het strandplaatsje Mancora helemaal in het noorden. We sliepen bij een soort surfhostel met allemaal hangmatten en de hele reutemeteut. Maar omdat we dit al veel hadden gezien, hebben we Mancora alleen als tussenstop gebruikt om naar de bergen te gaan in Huaraz. Dat ligt ongeveer in het midden van Peru. Dus wij met goede moed de nachtbus in. We zouden nog een tussenstop in het plaatsje Chimbote maken en daarna met een andere bus de bergen in. En in de nacht sloeg het noodlot toe! Voordat we op reis gingen zei ik al, ik ga er gewoon vanuit dat we sowieso beroofd worden, dan valt het altijd mee. En ja hoor, toen we 's ochtends de andere bus wilden pakken bleken een aantal spullen weg te zijn, toen wij even sliepen in de bus. Agrhh.. paspoorten weg! Heel de bus met zo'n 70 man ging zich er ook mee bemoeien. Heel fijn dat wij de enige toeristen waren en niemand Spaans sprak. En of het mee viel.. nee haha! We werden daarna naar het politiebureau gebracht door de bus waar we zo'n 2 uur zijn gebleven. Alle mensen in de bus moesten ook wachten. Daar hebben we met handen- en voetenwerk een proces verbaal op laten maken. De spullen van een aantal mensen zijn nog doorzocht, althans dat zei de politie gedaan te hebben, maar de politie is in deze landen ook zo corrupt als wat. Ik heb altijd 2 kopieen van mijn foto's op geheugenkaartjes, maar doordat we zoveel foto's van de Galapagos hadden gemaakt, moest ik er een aantal wissen. Helaas hebben ze dat ander kaartje met volledige foto's meegepikt. Mijn camera niet godzijdank! En nu missen we de foto's van Honduras en een aantal van Nicaragua. Dat was wel het meeste waarvan we baalden. Maar ja, het overkomt bijna iedereen. Dat troostte ons wel een beetje. We hebben al zo vaak gehoord van mensen die met een mes zijn beroofd, of dat hun tassen zijn open gesneden, of dat er plots iemand achter je valt in de bus en een andere handlanger neemt dan je tas mee omdat je afgeleidt bent. En zelfs de politie doet er aan mee. We hadden een paar Ieren ontmoet en een daarvan heeft MS en hij had medicijnen in zijn tas ter waarde van 3 duizend dollar. Ook gejat. Door veel ophef bij de politie, kreeg hij toch opeens zijn tas weer terug. Eigenlijk moest hij nog 100 dollar betalen aan de dieven om hem terug te krijgen. Maar dat wilde hij niet en toch kreeg hij opeens van de politie zijn tas terug. Knap he.. en corrupt he?
Als we thuis zijn gaan we maar het politierapport ontcijferen en heeft Bart weer een leuk klusje met de verzekering! Het enige fijne wat de politie nog heeft gedaan was ons een lift geven naar het busstation. Totzover deze beroving.. Welkom in Peru, na een ongeschonden 4 en een halve maand reizen!

Na de beroving waren we gelijk naar Huaraz afgereisd. In een klein busje op een verschrikkelijke stoffige en oude weg. Het was wel de aller mooiste route ooit die we hebben afgelegd per bus. We reden door een berglandschap, heel droog en stoffig, maar het uitzicht was fenomenaal! We reden door een canyon, genaamd canyon del Pato, op kleine stukjes weg met een afgrond waar je u tegen zegt. Ik heb af en toe ook in Bart's been lopen knijpen, want een verkeerde beweging en je ligt in het ravijn! De wieldopschroeven moesten ook tussentijds aangedraaid worden want die trilden los van alle hobbels.

Huaraz is een mooi plaatsje wat tussen de bergen ligt. Als we op het dak van het hostel stonden kon je de sneeuwtoppen om je heen zien. 's Avonds werd het een stuk kouder. We hadden hadden een kip besteld om te eten, maar door al dat gedoe met onze spullen waren we zo moe dat we amper wat konden eten. Volgende dag alles geregeld en gedaan met geld, want mijn pinpas was ook gestolen. We wilden eigenlijk ook een paar dagen in Huaraz blijven om even lekker uit te rusten na al die busreizen. Maar we moesten eerst weer naar Lima voor het aanvragen van een noodpaspoort bij de ambassade. Op zich geen probleem, maar er stonden weer eens Peruaanse feestadagen op ons te wachten waardoor we genoodzaakt waren om sneller naar Lima te gaan, omdat iedereen met de bus weg wil en kaartjes heel duur worden. We hebben 2 dagen in Huaraz gezeten, waarvan we op een dag een korte dagtocht naar Laguna 69 hebben gemaakt. We begonnen op 4000 meter en moesten van 600 meter om hoog, maar die waren echt super zwaar! Elk stap op die hoogte lijken er wel 10. Bart en ik dachten na 3 uur dat we er bijna waren, maar helaas moesten we nog een stuk. Ik liep er bij als een zombie er werd duizelig van de hoogte, dus ben net voor het eindpunt gestopt. Had geen zin meer om me af te beulen. Gelukkig was ik niet de enige die het niet aan kon. Maar absoluut erg mooi daar.

Na Huaraz, naar Lima. Eigenlijk kun je niet kwaads, maar ook niet goeds over de stad zeggen. Er is weinig te beleven, behalve lekker eten en uitgaan. We zijn daar tweedagen gebleven in de rijkste buurt van Lima, waar de ambassade was. het had ook net zo goedRotterdam kunnen zijn.Gelukkig werden we snel geholpen door supervriendelijke mensen en was het zo geregeld. In Nicaragua hadden we Miguel ontmoet, een Peruaan die in Lima woont. We hadden hem opgebeld en met hem en zijn vriendin afgesproken. Echt zulke lieve mensen! Hun bedoeling was omons de Peruaanse keuken te laten zien. Pisco sour gedronken, het Peruaanse drankje en Peruaans eten met als hoogtepunt ceviche.. dat is rauwe vis met rode ui, limoen en nog wat spul.. echt zo verschrikkelijk lekker! En nog een hoop ander eten. Alles op hun kosten, wat wij absuluut niet toestonden.. maar we kwamen er niet onder uit.Dat is de Peruaanse gastvrijheid. Als we vanuit Lima terug vliegen zullen we ze waarschijnlijk weer ontmoeten, want dan wilden ze met ons gaan dansen. Hopelijk kunnen we dan wat terug doen!
Van Lima naar Cuzco. Cuzco de beroemde plaats voor de Machu Picchu. De route zou ongeveer 20 uur duren. Ik ben niet zo'n goede slaper in bussen en 's nachts was ik wakker en stonden we voor een lange tijd stil. Ik dacht misschien moet de buschauffeur even rusten ofzo. Maar na een lange tijd begon het licht te worden.. en we stonden nog steeds stil. En toen zag ik dat alle bussen voor en achter ons ook stil stonden. Bleek dat een klein dorpje, een gat in the middle of nowhere, hun waterbelasting niet wilden betalen, nadat het verhoogd was. Dus hadden ze een boom op de weg gegooid en grote stenen zodat al het vervoer niet door het dorp kon. Zo lietenze hun disgenoegen blijken.En bedankt! Naeen nacht en volledige dag daarte hebben stil gestaan, eten te hebben gekocht van de straatverkopers die een fantastische dag hadden, konden we eindelijk rond 6 uur 's avonds vertrekken!Voodat we de plek van de boomstam hadden bereikt werd ons in de bus nog vriendelijk verzocht om uit te kijken voor rondvliegende voorwerpen.Gelukkig bleek dat mee te vallen! Verder liepen er nog wat wilde stieren rond en werden de bussen beklad met rode verf. En na 40 uur... waren we dan eindelijk in Cuzco!Dit schijnt wel vaker dagelijks kost te zijn in Peru.

In Cuzco hadden we een hotelletje gevonden. Goed georganiseerd en gelijk een tour naar de Machu Picchu geboekt. Omdat het hoogseizoen was, waren de treinkaartjes 180 dollar! Beetje te duur, dus we kozen voor een goedkopere optie om er met een busje heen te gaan, een volledige dag Machu Picchu en weer een dag terug met het busje. De Machu Picchu was daadwerkelijk prachtig. Tussen de hoge bergen en het was ook zo groot! Bart was om 4 uur opgestaan om naar de Wayna Pichhu te gaan, een berg vanwaar je het complex goed kunt bekijken. Er mogen maar 400 honderd mensen per dag op, dus hij haasten, hij was nummer 4 bovenaan de top! Onze georganiseerde tour naar de Machu Picchu was daadwerkelijk een ramp. Alles was zo bagger georganiseerd, 's ochtend kregen we geen entree tickets, moesten uiteindelijk nog zelf bijbetalen voor een buskaartje, we hadden maar 1 nacht in plaats van 2 nachten in een hotel en moesten dat zelf oplossen, middag eten was om 6 uur, avond eten om 8 uur, zelfde kaart zelfde restaurant. We moesten ook nog een klein stukje met de trein. Was de trein kapot. Gidsen waren vaak onvindbaar. Ga zo maar door! Alles wat fout kon gaan ging fout. Je betaald er een hoop geld voor, maar de kwaliteit is echt onder de maat. De Peruanen weten ook gewoon dat je er toch wel voor zult betalen omdat iedereen de Machu Picchu wil zien, maar ze leveren echt shit. Gelukkig hadden we wel een hele leuke dag op de Machu Picchu, incluis een heerlijke middagdut,en daar gaat het om!
70 procent van de inkomsten van de Machu Picchu gaat naar buitenlandse organisaties, de overige30 procent naar Peru zelf. Ik verbaas me daar eigenlijk niet over na onze tour.. Dat hebben ze ook wel een beetje aan zichzelf te danken. Volgende keer toch maar een inca trail. Voor de echte inca trail moet je nu minimaal al 6 maanden van te voren regelen. Je hebt ook alternatieve inca trails, dat hadden we beter kunnen doen!

DeMachu Picchu, stad van Inca`s,is inbegin 1900 ontdekt of herontdekt,dacht uit mn hoofd gezegd 1911. Door een Amerikaanse wereldreizigerHiram Bingham die opzoek was naar eenstad in de bergen. En dus niet door de Spanjaarden dit keer!Er is ook een theorie dat de stad al eerder gevonden was door een duitse goudzoeker in 1867. Bingham kwam een lokale boer tegen die hem, na het betalen van tweemaandsalarissen, vertelde dat er verder op een verlaten en verwoekerde stad lag.Alle spullen uit destad waren geplunderd en die zijn dus niet meer te zien in de Machu Picchu.Onze gids vertelde dat ze nu bij eenAmerikaans museum zijn en dat de Peruaanse regering ze in de komende jaren probeert terug te halen. Er zijn veel speculaties over het ontstaan en het doel van de stad. Niemand weet het zeker omdat er niets over is vastgelegd. Wel weetmen datrond 1440 tot 1540, dus maar honderd jaar, er mensen hebben gewoond.Waarschijnlijk koningen en andere belangrijkepersonen. De stad ligt hoog in de bergen, is moeilijk te bereiken en daarom een bijzonder plek, om bijvoorbeeldde goden te eren. De machu Picchu is in het echt net zo mooi als je hem ziet op plaatjes of op tv.Heel groen, terwijl dat groene gras er vroeger niet was, dat heeftmen er later geplaatst en komt uitAfrika..zegtmen.. er lopen veel lama`s rond en het heeft zo´n 3000 treden.Zo! weten jullie ook weer wat meer over de Machu Picchu! Gaat dat zien!

In Cuzco kwam ik ook nog een oud klasgenoot tegen het lijf van de Sph, met haar nog een dagje doorgebracht en `s avonds zouden we een stel Ierenontmoetendie we in Cuba hadden ontmoet. Cuzco was een soort plek voor reunies schijnbaar! Cuzco is op zich wel een mooie stad, maarook een ordinaire toeristenplek. Om de 30 seconde, is geen grap, moet je een massage hebben of je schoenen moeten worden gepoetst. Maar dat wilden we helemaal niet! En dan kijken ze je nog vies aan ook! Dus hebben we met de Ieren 2 dagen in de Irisch pub doorgebracht, wat erg leuk was!
We hadden nog in het hotel toen we naar de Machu Picchu waren geweest, onze backpack opgeslagen. En toen we weg wilden gaan en onze tassen gingen inspecteren.. waren een paar reserve dollars van Bart weg die helemaal onder in zijn tas zaten verborgen voor je weet maar nooit - mochten we weer op straat worden beroofd -,zijn surfshirt en volgens hem een paar onderbroeken. Stelletje ratten.Dus toen gingen wemaar weer bekvechten met het personeel, dat eerst heel betrouwbaar leek, maar dus `s nachts onze spullen heeft lopen inspecteren.Daar werden we echt zo moe van. We hebbenhet maar gelaten voor wat het was, de eerste bus richting Bolivia gepakt, omde slurpendegeldmachine achter ons te laten!

Voor ons was Peru niet echt een succes, al hebben we wel weer hele leuke mensen ontmoet, het land heeft ook echt zeker hele leuke plaatsen en dingenom te doen.We hebben ook zat mensen ontmoet die alleen maar goede ervaringen hebben. Maar voor ons viel het een beetje tegen. Maar we krijgen een nieuwe herkansing, want de laatste week van onze reis, komen we vanuit Chili naar bovengereisd en gaan we Nazca en Arequipa nog aan doen. En dat schijnt leuk te zijn! We slapen ´s nachts met onze tas in de armen en Bart heeft de paspoorten onder zijn kleren. Bij mij valt er nu toch bijna niets meer te jatten! We laten ons niet ontmoedigen!